Het werk van Meint van der Velde bestaat uit acrylschilderijen op doek. Figuratief en abstract worden gecombineerd. Aanvankelijk bieden de herkenbare elementen enig houvast, maar al snel heb je die niet meer nodig. Vlekken en vegen krijgen betekenis. Het werk spreekt tot je, neemt je mee.
Uitgangspunt voor zijn werk was en is zijn innerlijke gevoelsleven, maar soms ook wel structuren op natuurlijke of door de mens vervaardigde oppervlakken. De sfeer in zijn werk is op een klassieke manier romantisch te noemen. De schoonheid van de vergankelijkheid is een grote inspiratiebron. Zijn doeken lijken hun definitieve stadium bereikt te hebben, doordat de tijd ze heeft aangetast en verweerd tot het beeld dat er is overgebleven. Niets is echter minder waar. De werken zijn zorgvuldig gecomponeerd; aan de structuren en tekens is net zo lang gewerkt tot ze precies passen bij het beoogde doel. Zijn werken lijken in eerste oogopslag abstract, maar bij nadere beschouwing verschijnen beeldelementen uit de herkenbare werkelijkheid.
In de zomer van 2007 heeft Meint het boek "Het geluid van vallende sneeuw" van Jannie Regnerus gelezen. Dit heeft hem geïnspireerd tot het maken van een serie schilderijen gebaseerd op de Haiku. Hij was al eerder met hetzelfde thema bezig , in 1989, maar toen in de vorm van tekeningen, welke sterk deden denken aan Haiku's. Maar nu was het uitgangspunt om, zonder zeggingskracht te verliezen, werk te maken met zo weinig mogelijk middelen. Deze schilderijen zijn in zekere zin minimalistisch te noemen aangezien overbodige elementen worden weggelaten. Dit is inmiddels weer verder gegroeid naar werken met een enigszins landschappelijk karakter.